Blog Olafa Taniec
Moje:...
Taniec to nic innego jak: subtelna mowa ciała nakierowana na... wrażliwych odbiorców. W tańcu można się zatracić - pląsając na przykład z ukochaną osobą, i to jest piękne doznanie, ale można także, poprzez taniec, przekazać otoczeniu absolutnie wszystko, co nam w duszy gra. Przeczytałem u JP, iż taniec, obok takich mediów jak: śpiew; malarstwo; literatura, a ja dodam jeszcze tutaj: naukę i muzykę, jest formą sztuki, która chwyta za serce równie mocno, jak pozostałe media. Ja jeszcze dodam od siebie, iż to bodaj najtrudniejsza forma wyrażania stanu swojej duszy (pamiętajmy: dusza jest święta!), gdyż, oprócz talentu, wymaga pięknego i sprawnego ciała. O ile mało lub wcale istonym nie jest ciało w odniesieniu do poezji, malarstwa, śpiewu czy nauki, to już utalentowany tancerz czy tancerka musi być właścicielem pięknego ciała, bo to ono przekazuje stan jego duszy - nie można zatem wyobrazić sobie kogoś ułomnego fizycznie, kto mógłby cokolwiek w prawdziwym tańcu przekazać otoczeniu. Moim ideałem, w tym względzie, jest zjawiskowa Marcela Duran, która wraz z partnerem: wspaniałym i wielce dojrzałym Carlosem Gavito, popełniła tango subtelnie przyodziane w rytm strun akustycznej gitary prowadzonej przez Armika - geniusza gitary. Kocham taniec równie mocno jak poezję, i to w równym stopniu ten klasyczny czy towarzyski. Sam kiepsko tańczę, ale bliskość partnerki czy też poddanie się rytmowi pięknej muzyki wyzwala we mnie... wzruszenie, a nawet i... podniecenie...
